wiersz o mamie jan brzechwa

ISBN-10 ‏ : ‎ 8328070073. ISBN-13 ‏ : ‎ 978-8328070073. Wiek czytelnika ‏ : ‎ 3 lat i starsze. Wymiary ‏ : ‎ 17 x 1.4 x 21.6 cm. Ranking najlepiej sprzedających się produktów: Pozycja 197,446 w kategorii Książki ( Zobacz Top 100 w kategorii Książki) Pozycja 42 w kategorii Poezja dla młodych dorosłych. Jeśli Ci się podoba zostaw proszę łapkę w górę, albo nawet subskrypcję! Dziękuję!Jeśli jakiś wiersz jest Twoim ulubionym, daj mi o nim znać w komentarzu, a j A tu minął wieczór cały, Wszystkie ryby się pospały. I nastało znów południe, A sum chudnie, chudnie, chudnie I nim dni minęło kilka, Stał się chudy niczym kilka. Więc opuścił wody słodkie. I za żonę pojął szprotkę. Jan Brzechwa jest autorem tego wierszyka dla dzieci o sumie. Jan Brzechwa - Katar Spotkał katar Katarzynę -A - psik!Katarzyna pod pierzynę -A - psik!Sprowadzono wnet doktora -A - psik!"Pani jest na katar chora" -A - ps Jan Brzechwa, właściwie Jan Wiktor Lesman, ps. Szer-Szeń, Inspicjent Brzeszczot (ur. 15 sierpnia 1898 w Żmerynce, zm. 2 lipca 1966 w Warszawie) – polski poeta pochodzenia żydowskiego, autor wielu znanych bajek i wierszy dla dzieci, satyrycznych tekstów dla dorosłych, a także tłumacz literatury rosyjskiej. Jan Brzechwa to jeden z najbardziej znanych i cenionych, zarówno przez dzieci jak i dorosłych, polskich poetów. Jego wiersze uczą, bawią i skłaniają do refle tabel angsuran gadai bpkb motor di pegadaian. Streszczenie wiersza pt. "Na straganie"Wiersz „Na straganie” to rozmowa i spór, toczone przez różne warzywa. Szczypiorek pomaga koprowi, groch i kalarepa podziwiają krzepkość rzepy, cebula próbuje namówić na małżeństwo buraka, fasola z brukselką spierają się o miejsce. Na koniec odzywa się kapusta, uświadamiając pozostałym warzywom, że niezależnie od ich sporów czy kłótni, czeka je taki sam los – zostanie z nich ugotowana zupa. Streszczenie wiersza pt. "Leń" „Leń” to wiersz opowiadający o niezbyt pilnym i pracowitym uczniu. Chłopiec marnuje cały dzień, nic nie robiąc, jednocześnie, nazwany określeniem „leń”, wylicza szereg czynności, które to niby wykonał: zjadł śniadanie, wypił tran, umył uszy, urwał guzik, pokazał język...Tymczasem dalej dowiadujemy się, że chłopiec nie poszedł do szkoły, nie odrobił lekcji, nie nakarmił zwierząt, którymi się opiekuje, zdrzemnął się a potem obudził, ogromnie utrudzony snem o swojej ciężkiej wiersza pt. "Kaczka dziwaczka"Wiersz opowiada o pewnej kaczce, która zadziwiała otoczenie swoim zachowaniem. Bohaterka ta mieszkała nad rzeczką, ale zamiast trzymać się swojego domu - jak robią inne, porządne kaczki - „robiła piesze wycieczki”. Jej zachowania były zaskakujące również w innych sytuacjach: u fryzjera chciała kupować ser, w aptece mleko, kupiła paczkę maku, po to, aby napisać list drobnym maczkiem (drobnym pismem). Dziwne zachowanie kaczki wzbudziło zaniepokojenie innych kaczek. Z kłopotów wybawił je kupiec, który postanowił dziwaczkę upiec na obiad. Kiedy podano posiłek, zamiast kaczki na półmisku pojawił się wiersza pt. "Żuraw i czapla"„Żuraw i czapla” to opowieść o nieudanych próbach zawarcia małżeństwa żurawia i czapli. Pan żuraw, widząc piękną czaplę, postanowił się oświadczyć. Pani czapla odrzuciła jego oświadczyny, ale zaraz potem pożałowała pochopnej decyzji. Poszła więc do żurawia, ale tym razem – to on nie był skłonny do ożenku. Obrażona czapla wróciła do domu, a żuraw postanowił ponownie poprosić ją o rękę. Szybko pobiegł do czapli i znów otrzymał odpowiedź odmowną. Potem pani czapla zaczęła żałować swojego uporu i wybrała się do żurawia. Niestety, wizyta znowu zakończyła się fiaskiem...Wiersz kończy podsumowanie:„Tak już chodzą lata długie,Jedno chce - to nie chce drugie,Chodzą wciąż tą samą drogą,Ale pobrać się nie mogą.”Streszczenie wiersza pt. "Kwoka"Kwoka zaprasza do siebie gości. Uważa ona, że najważniejsze jest dobre wychowanie, a wizyta u niej ma być dla gości lekcją dobrych manier. Pierwszym, który przyszedł jest osioł, który stłukł kopytem garnek. Kwoka podniosła wielki krzyk. Potem weszła krowa i zbiła rogiem szybę. Gospodyni znowu się oburzyła i obraziła krowę. Z kolei świnia wytarzała się wcześniej w błocie i zabrudziła kwoce dom. Tak jak w poprzednich przypadkach, kwoka podniosła wielki krzyk. Wreszcie ostatni gość – baran - chciał cicho usiąść na grzędzie, ale grzęda pękła. Kwoka nie wytrzymała – obraziła barana i wyprosiła gości. Wiersz kończy pytanie:„Czy ta kwoka, proszę panaByła dobrze wychowana?” Które swym dzieciom czytają moje wiersze Powiedział ktoś, żem zmyślny strateg, Bo gdy dla dzieci piszę wiersze, Właściwie piszę je dla matek. Te złośliwości nie są pierwsze; Niech szydzi ten, kto lubi szydzić, A zresztą... czego mam się wstydzić? Wyznaję, nieraz żal mi szczerze Mateczki, mamy czy mamusi, Która do rąk mą książkę bierze I swemu dziecku czytać musi. Żal mi, że drogi czas jej kradnę I że się męczą oczka ładne... Wyznaję, myślę nieraz czule, Jak wyglądają te mateczki, Mamusie, mamy i matule, Kiedy czytają me książeczki? I o czym każda skrycie marzy? I czy ma miły wyraz twarzy? Czy spośród mam śpieszących z biura Lub z pracy, już zmęczonych trochę, Uśmiechnie się niekiedy która, Gdy wspomni moje wiersze płoche? Czy się uśmiechnie i, być może, Pomyśli czasem o autorze? Wiadomo przecież od stuleci, Że taki rzeczy jest porządek: Do matek trafia się przez dzieci Tak jak do mężczyzn - przez żółądek. Czy to uwłaszcza matkom miłym? No cóż, przyznaję się. Zgrzeszyłem. Lubię twarzyczki wasze młode I często sobie wyobrażam Wasz wdzięk i powab, i urodę, I mimo woli się rozmarzam. A gdy marzenie mnie kołysze, Wtedy dla dzieci wiersze piszę. Czytaj dalej: Spotkanie z matką #Wiersze o matce Jan BrzechwaKaczka dziwaczkaNad rzeczką opodal krzaczka, Mieszkała kaczka-dziwaczka,Lecz zamiast trzymać się rzeczki, Robiła piesze poszła więc do fryzjera: „Poproszę o kilo sera!”Tuż obok była apteka: „Poproszę mleka pięć deka.”Z apteki poszła do praczki Kupować pocztowe się kaczki okropnie: „A niech tę kaczkę gęś kopnie!”Znosiła jaja na twardo I miała czubek z kokardą,A przy tym, na przekór kaczkom, Czesała się raz maczku paczkę, By pisać list drobnym tasiemkę starą, Mówiła, że to gdy połknęła dwa złote, Mówiła, że odda się inne kaczki: „Co będzie z takiej dziwaczki?”Aż wreszcie znalazł się kupiec: „Na obiad można ją upiec!”Pan kucharz kaczkę starannie Piekł, jak należy, w zdębiał, obiad podając, Bo z kaczki zrobił się dodatku cały w buraczkach, Taka to była dziwaczka!Jan BrzechwaPsie smutkiNa brzegu błękitnej rzeczki Mieszkają małe pierwszy jest z tego powodu Że nie wolno wchodzić do ogrodu, Drugi – że woda nie chce być sucha, Trzeci – że mucha wleciała do ucha, A jeszcze, że kot musi drapać, Że kura nie daje się złapać, Że nie można gryźć w nogę sąsiada I że z nieba kiełbasa nie spadaA ostatni smuteczek jest o to, Że człowiek jedzie, a piesek musi biec wystarczy pieskowi dać mleczko I już nie ma smuteczków nad FredroMałpa w kąpieliRada małpa, że się śmieli, Kiedy mogła udać człeka, Widząc panią raz w kąpieli, Wlazła pod stół – cicho czeka. Pani wyszła, drzwi zamknęła; Małpa figlarz – nuż do dzieła! Wziąwszy pański czepek ranny, Prześcieradło I zwierciadło –Szust! Do wanny. Dalej kurki kręcić żwawo! W lewo, w prawo, Z dołu, z góry, Aż się ukrop puścił z rury. Ciepło – miło – niebo – raj! Małpa myśli: „W to mi graj!” Hajże! – kozły, nurki, zwroty, Figle, psoty, Aż się wody pod nią mącą! Ale ciepła coś za wiele… Trochę nadto… Ba, gorąco!… Fraszka! – Małpa nie cielę, Sobie poradzi: Skąd ukrop ciecze, Tam palec wsadzi. „Aj! Gwałtu! Piecze!” Nie ma co czekać, Trzeba uciekać! Małpa w nogi Ukrop za nią – tuż, tuż w tropy, Aż po progi. Tu nie żarty – parzy stopy… Dalej w okno… Brzęk! Uciekła! Że tylko palce popiekła, Nader szczęśliwa. – Tak to zwykle w życiu bywaJan BrzechwaJak rozmawiać trzeba z psemWy nie wiecie, a ja wiem Jak rozmawiać trzeba z psem,Bo poznałem język psi, Gdy mieszkałem w pewnej więc wołam: -Do mnie psie! I już pies odzywa wołam: – Hop-sa-sa! I już mam przy sobie gdy powiem: – Cicho leż! Leżę ja i pies mój dłoń wyciągam doń, Grzecznie liże moją zabawnie szczerzy kły, Choć nie bywa nigdy psu kość dam- pies ją ssie, Bo to są zwyczaje pisałem wierszyk ten, Pies u nóg mych zapadł w sen,Potem wstał, wyprężył grzbiet, Żebym z nim na spacer szedłSzliśmy razem – ja i on, Pies postraszył stado wron,Potem biegł zwyczajem psim, A ja biegłem razem z nimOn ujadał. A ja nie Pies i tak rozumie rozumie, bo ja wiem, Jak rozmawiać trzeba z psem. Jan BrzechwaKwokaProszę pana, pewna kwoka Traktowała świat z wysoka I mówiła z przekonaniem: „Grunt to dobre wychowanie!” Zaprosiła raz więc gości, By nauczyć ich grzeczności. Pierwszy osioł wszedł, lecz przy tym W progu garnek stłukł kopytem. Kwoka wielki krzyk podniosła: „Widział kto takiego osła?!” Przyszła krowa. Tuż za progiem Zbiła szybę lewym rogiem. Kwoka gniewna i surowa Zawołała: „A to krowa!” Przyszła świnia prosto z błota. Kwoka złości się i miota: „Co też pani tu wyczynia? Tak nabłocić! A to świnia!” Przyszedł baran. Chciał na grzędzie Siąść cichutko w drugim rzędzie, Grzęda pękła. Kwoka wściekła Coś o łbie baranim rzekła I dodała: „Próżne słowa, Takich nikt już nie wychowa, Trudno… Wszyscy się wynoście!” No i poszli sobie goście. Czy ta kwoka, proszę pana, Była dobrze wychowana? Jan BrzechwaRyby, żaby i rakiRyby, żaby i raki Raz wpadły na pomysł taki, Żeby opuścić staw, siąść pod drzewem I zacząć zarabiać śpiewem. No, ale cóż, kiedy ryby Śpiewały tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle wydął żałośnie skrzele: „Słuchajcie mnie przyjaciele, Mam sposób zupełnie prosty – Zacznijmy budować mosty!” No, ale cóż, kiedy ryby Budowały tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle tedy rzecze: „Rodacy, Musimy się wziąć do pracy, Mam pomysł zupełnie nowy – Zacznijmy kuć podkowy!” No, ale cóż, kiedy ryby Kuły tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle jak. Odezwie się więc ropucha: „Straszna u nas posucha, Coś zróbmy, coś zaróbmy, Trochę żywnosci kupmy! Jest sposob, ja wam mówię, Zacznijmy szyć obuwie!” No, ale cóż, kiedy ryby Szyły tylko na niby,BR> Żaby Na aby-aby, A rak Byle wreszcie tak powiada: „Czeka nas tu zagłada, Opuściliśmy staw przeciw prawu – Musimy wrócić do stawu.” I poszły. Lecz na ich szkodę Ludzie spuścili wodę. Ryby w płacz, reszta też, lecz czy łzami Zapełni się staw? Zważcie sami, Zwłaszcza że przecież ryby Płakały tylko na niby, Żaby Na aby-aby, A rak Byle BrzechwaCap na grapieWlazł kotek Na płotek, Ujrzał capa na grapie. – Zmykaj, capie, Bo cię podrapię! A cap nic – tylko grapie zebrali się gapie, Wszyscy patrzą na capa, A kota aż świerzbi łapa. – Zmykaj, capie, Bo cię podrapię! A cap nic – tylko na kota gapie. – Daj mu, capie, po czapie! A cap nic – tylko sapie. I nie dziwota, Bo cap nie złapie Kota, A kot podrapie Capa, Jako że cap jest mu wciąż grozi i grozi: – Zmykaj, capie, Bo cię podrapię! Więc wziąwszy na rozum kozi, Do domu umknął cap. Teraz go, kocie, łap!Jan BrzechwaHipopotamZachwycony jej powabem Hipopotam błagał żabę: „Zostań żoną moją, co tam, Jestem wprawdzie hipopotam, Kilogramów ważę z tysiąc, Ale za to mógłbym przysiąc, Że wzór męża znajdziesz we mnie I że ze mną żyć przyjemnie. Czuję w sobie wielki zapał, Będę ci motylki łapał I na grzbiecie, jak w karecie, Będę woził cię po świecie, A gdy jazda już cię znuży, Wrócisz znowu do kałuży. Krótko mówiąc – twoją wolę Zawsze chętnie zadowolę, Każdy rozkaz spełnię ściśle. Co ty na to?” „Właśnie myślę… Dobre chęci twoje cenię, A więc – owszem. Mam życzenie…”„Jakie, powiedz? Powiedz szybko, Moja żabko, moja rybko, I nie krępuj się zupełnie, Two życzenie każde spełnię, Nawet całkiem niedościgłe…”„Dobrze, proszę: nawlecz igłę!” Jan BrzechwaChory mułPewien muł Niedobrze się czuł, Więc poszedł do lekarza i rzekł: – Niech pan doktor mi da jakiś lek. Zapytał muła lekarz: – A na co ty, mule, narzekasz? Co ci dolega, mule? Rzekł muł: – Mam łamania i bóle. – A co boli cię? – lekarz znów pyta. – Oj, bolą mnie, bolą kopyta, A jeśli mam przy tym być szczery, To nie jedno, nie dwa, ale cztery, Wszystkie cztery, do samej kości, Nawet ruszyć żadnym nie mogę… I na dowód swojej słabości Kopnął lekarza w prawda wynika doniosła, Że muł jednak ma w sobie coś z KonopnickaNasza czarna jaskółeczkaNasza czarna jaskółeczka Przyleciała do gniazdeczka Przez daleki kraj Bo w tem gniazdku się rodziła Bo tu jest jej strzecha miła Bo tu jest jej raj!A ty, czarna jaskółeczko Nosisz piórka na gniazdeczko Ścielesz dziatkom je! Ścielże sobie, ściel niebogo, Chłopcy pójdą swoją drogą, Nie ruszą go, nie! Wanda ChotomskaDlaczego cielę ogonem mieleW cielętniku stoi cielę i ogonem w kółko wyrwał się z chlewika: – Czy to cielę spadło z byka ? Nikt ogonem tak nie miele, więc dlaczego miele cielę ?Przyszła koza, furtkę bodzie: – Pewnie nudno mu w zagrodzie. Mnie się zdaję, że to cielę z nudów tak ogonem miele.– Z nudów? – Z nudów ! – Może z głodu ?Wlazło cielę do ogrodu, zjadło mlecz i seradelę i ogonem dalej gęś z gąsiorem. – Czy to cielę nie jest chore ? Może zjadło wilcze ziele i ogonem przez to miele ?– Wilcze ziele ? Nie, aniele, ciele jadło seradelę. – Może zjadło jej za wiele ? – Może to przez decybele ? – Może to jest tik nerwowy ? – Może tęskno mu do krowy ?Przyszły kury, indyk, kaczor, wszyscy gdaczą, meczą, kwaczą, strasznie martwię się cielęciem indyk z kozą, gęś z z pastwiska przybiegł źrebak i rzekł: – Martwić się nie trzeba, tylko trzeba spytać cielę, czemu tak ogonem bo jeśli w kółko miele, ma w tym chyba jakieś cele. – Mam- kiwnęło głową cielę- robię muchom karuzelę !]Joanna PapuzińskaTygryskiMoja piżama – cała w tygrysy. A te tygrysy straszne urwisy, A te tygrysy nie chcą spać nocą, Fikają kozły, skaczą i się gniewa: – Spać trzeba teraz! Wszystkie tygryski z piżamy zbiera, Chowa do szafy, na klucz zamyka, Żeby już dzisiaj nie mogły do pracy śpieszy się tato, Otwiera szafę, wyjmuje palto. Nagle wiatr dmuchnął, porwał tygryski, Jakby to były jesienne listki, I z tygryskami przez okno uciekł, I po ogródku wszystkie tygryski zebrać z powrotem, O, ten na kwiatku usiadł jak motyl, Ten się na nitce pajęczej kiwa, A ten biedaczek leży w pokrzywach. A ten na ścieżce. A ten pod listkiem. Czy to już wszystkie? – Tak, chyba wszystkie…Koszę tygrysków zanoszę mamie. Mama układa je na piżamie. Te na rękawach, te na kieszeniach… Ale jednego tygryska nie ma! Nie ma w pokoju, nie ma w ogrodzie. Mały tygrysku, gdzieś nam się podział?Leci latawiec w górze, nad drogą, Ma kolorowy i długi ogon. Może tygrysek chciał zwiedzić świat I na ogonie latawca siadł? A teraz leci sam nie wie dokąd, Bardzo daleko, bardzo wysoko?A może rzeka co płynie obok, Wzięła tygryska w podróż ze sobą? Może ta szybka, zielona woda Już mi tygryska nigdy nie odda?Łaciaty kocur wskoczył na okno. – Możeś ty kocie tygryska połknął? Może myślałeś, że to jest myszka, I przez pomyłkę zjadłeś tygryska?Aż wreszcie … tato przychodzi z pracy. – Czemu, córeczko tak na mnie patrzysz? Czemu się ze mnie obie śmiejecie? – Bo ty tygryska masz na berecie! Bo nasz tygrysek nigdzie nie uciekł! Bo on z tatusiem poszedł i wrócił!I tak się dobrze skończyło wszystko. I dzień się kończy. Wieczór już blisko. Wkrótce światełka w oknach zabłysną. Spać się zachciało moim PijanowskiKolorowa krowaŻyła, była sobie krowa Niesłychanie kolorowaBrzuch – brązowy, pysk zielony, róg-czerwony z jednej strony,a na grzbiecie – popatrz! – Łata. Jaka wielka i za wstyd! Ta pstrokacizna, Rzecz nie krowia – każdy przyzna –Bo wypadek przecie rzadki, Krowa w kolorowe żyć można tak pstrokato? Trzeba coś poradzić na to,Krowo, bardzo jest nie zdrowo, Być tak strasznie kolorową,Gdy się taka rzecz wydarza, Trzeba ruszać do lekarza,niech cię zbada, niechaj powie, czy w porządku krowie zdrowie,lekarz krowę zważył, zmierzył, język zbadał, w róg uderzył,kazał westchnąć jej głęboko, ryknąć głośno, zamknąć oko,nogę zgiąć i wyprostować, aż się zadyszała ją od stóp do głowy I powiada tymi słowy:Całkiem zdrowa jest ta krowa Niesłychanie brązowy – zabłocony, Róg z tej strony pobrudzony,Pysk zielony – prosta sprawa, Ze śniadania jeszcze ta łata tak pstrokata, Bo nie myta całę lata!Bardzo przyda się urodzie Kąpiel w rzece, w ciepłej krowa kolorowa, stoi czarno-biała wie – już innym powie, Co przystoi każdej krowie-Niechaj dobrze zapamięta: Myj się co dzień, nie od Jerzy KernŻyrafa u fotografaPrzyszła pewna żyrafa do fotografa. – Czy to pan robi zdjęcia? – Ja. – A ładne są te zdjęcia? – Ba! – I tak sam pan je robi? – Sam. – A ma pan aby kliszę? – Mam. – A nie pęknie ta klisza? – Nie ma mowy. – A objął mnie pan całą? – Nie, do połowy. – A co będzie z drugą połową? – Zdejmę osobno. – Czy za tę samą cenę? – Nie, za dopłatą drobną. – A na jednym zdjęciu się nie da? - Wykluczone. – To niech pan robi. – Pstryk! Pstryk! Zrobione. – A teraz? – Teraz zlepię te zdjęcia najlepiej jak potrafię. I wręczę za chwilę pani tę wspaniałą fotografię. Jan BrzechwaZOOPapugaPapużko, papużko, Powiedz mi coś na uszko. Nic nie powiem, boś ty plotkarz, Powtórzysz każdemu, kogo ty jesteś, krokodylu? Ja? Znad Nilu. Wypuść mnie na kilka chwil, To zawiozę cię nad jest dziki, dzik jest zły Dzik ma bardzo ostre kły. Kto spotyka w lesie dzika, Ten na drzewo zaraz skaczą niedościgle Małpy robią małpie figle, Niech pan spojrzy na pawiana Co za małpa, proszę pana!ŻyrafaŻyrafa tym głównie żyje, Że w górę wyciąga szyje, A ja zazdroszczę żyrafie, Ja nie przedstawić sobie Pan żubr we własnej osobie. No, pokaż się żubrze. Zróbże Minę uprzejmą pan ma stopy duże, Panie kangurze! Wiadomo, dlatego kangury W skarpetkach robią ta zebra jest prawdziwa? Czy to tak naprawdę bywa? Czy też malarz z bożej łaski Pomalował osła w paski?LisRudy ojciec, rudy dziadek Rudy ogon to mój spadek, A ja jestem rudy lis. Ruszaj stąd, bo będę TuwimPtasie radioHalo, halo! Tutaj ptasie radio w brzozowym gaju, Nadajemy audycję z ptasiego kraju. Proszę, niech każdy nastawi aparat, Bo sfrunęły się ptaszki dla odbycia narad: Po pierwsze – w sprawie, Co świtem piszczy w trawie? Po drugie – gdzie się Ukrywa echo w lesie? Po trzecie – kto się Ma pierwszy kąpać w rosie? Po czwarte – jak Poznać, kto ptak, A kto nie ptak? A po piąte przez dziesiąte Będą ćwierkać, świstać, kwilić, Pitpilitać i pimpilić Ptaszki następujące: Słowik, wróbel, kos, jaskółka, Kogut, dzięcioł, gil, kukułka, Szczygieł, sowa, kruk, czubatka, Drozd, sikora i dzierlatka, Kaczka, gąska, jemiołuszka, Dudek, trznadel, pośmieciuszka, Wilga, zięba, bocian, szpak Oraz każdy inny – słowik Zaczął tak: „Halo! O, halo lo lo lo lo! Tu tu tu tu tu tu tu Radio, radijo, dijo, ijo, ijo, Tijo, trijo, tru lu lu lu lu Pio pio pijo lo lo lo lo lo Plo plo plo plo plo halo!”Na to wróbel zaterlikał: „Cóż to znowu za muzyka? Muszę zajrzeć do słownika, By zrozumieć śpiew słowika. Ćwir ćwir świrk! Świr świr ćwirk! Tu nie teatr Ani cyrk! Patrzcie go! Nastroszył piórka! I wydziera się jak kurka! Dość tych arii, dość tych liryk! Ćwir ćwir czyrik, Czyr czyr ćwirik!”I tak zaczął ćwirzyć, ćwikać, Ćwierkać, czyrkać, czykczyrikać, Że aż kogut na patyku Zapiał gniewnie: „Kukuryku!”Jak usłyszy to kukułka, Wrzaśnie: „A to co za spółka? Kuku-ryku? Kuku-ryku? Nie pozwalam, rozbójniku! Bierz, co chcesz, bo ja nie skąpię,Ale kuku nie ustąpię. Ryku – choć do jutra skrzecz! Ale kuku – moja rzecz!” Zakukała: kuku! kuku! Na to dzięcioł: stuku! puku! Czajka woła: czyjaś ty, czyjaś? Byłaś gdzie? Piłaś co? Piłaś, to wyłaź! Przepióreczka: chodź tu! Pójdź tu! Masz co? daj mi! rzuć tu! rzuć tu!I od razu wszystkie ptaki W szczebiot, w świegot, w zgiełk – o taki: „Daj tu! Rzuć tu! Co masz? Wiórek? Piórko? Ziarnko? Korek? Sznurek? Pójdź tu, rzuć tu! Ja ćwierć i ty ćwierć! Lepię gniazdko, przylep to, przytwierdź! Widzisz go! Nie dam ci! Moje! Czyje? Gniazdko ci wiję, wiję, wiję! Nie dasz mi? Takiś ty? Wstydź się, wstydź się!” I wszystkie ptaki zaczęły bić się. Przyfrunęła ptasia milicja I tak się skończyła ta leśna audycja. Maria KonopnickaMuchy samochwałyU chomika w gospodzie Siedzą muchy przy miodzie. Siedzą, piją koleją, I z pająków się się łapkami Nad pełnemi kuflami. Zagiął chomik żupana, Miód dolewa do dzbana. — Żebyś, kumo, wiedziała,Com już sieci narwała, Com z pająków nadrwiła, Tobyś ledwo wierzyła! — Moja kumo jedyna! Czy mi pająk nowina?Śmiech doprawdy mnie bierze… Pająk!… Także mi zwierzę! — Żebyś, kumo, wiedziała, Trzem pająkom bez mała, Jak się dobrze zasadzę,Trzem pająkom poradzę!… — Moja kumo kochana! (Chomik! dolej do dzbana!) Moja kumo jedyna, Czy mi pająk nowina?Prawi jedna, to druga, A tu z kąta coś mruga… Prawi czwarta i piąta, A coś czai się z kąta. Pająk ci to, niecnota,Nić — tak długą — namota! Zdusił muchy przy miodzie, W chomikowej gospodzie.

wiersz o mamie jan brzechwa